"Pozory i złudzenia" to przedziwna mieszanka kiczu i prawdziwego artyzmu. Długimi partiami jest film niezwykły. Klaustrofobiczny nastrój głuchoty potęgujący niepewność i bezradność głównej bohaterki. Stan zagubienia, rozpaczy, poczucie odrealnienia i rodzącego się podskórnie przerażenia są pokazane w sposób niezwykle sugestywny, wręcz namacalny. Koszmarne przeżycia, jakie są udziałem bohaterów (a w szczególności dziecka) budzą rzeczywisty ból, trudno pozostać obojętnym. Jednocześnie twócy od czasu do czasu schodzą na ziemię i stosują chwyty rodem z taniego horroru. Sekwencja, kiedy wszystko jest wyjaśniane jest zupełnie niepotrzebna. I choć trzeba przyznać, że jest mniej infantylna niż pomysły Amerykanów, to jednak i tak w tym filmie jest to wyraźny dysonans.
Mimo to film warty obejrzenia i warty zastanowienia. Bowiem chociaż dostarcza jak najbardziej namacalnego przerażenia, jest też bodźcem do rozważań nad naturą człowieka, potęgą miłości i jej sile, która potrafi kształtować rzeczywistość i naginać prawdę.